Een stortbui in het bos
Reinout van den BornTijdens trainingen in het land en met name als ik de Workshop Wolken Herkennen geef, roep ik het vaak: als je verstand hebt van wolken, heb je geen weerapp meer nodig. Nat worden is dan een keuze. En soms is dat helemaal niet erg.
Het is woensdagmiddag, het zonnetje in Velp komt er een beetje door, er zijn ook flinke stapelwolken te zien. Ik heb zin in een wandeling. Op de neerslagradar zijn flinke buien zichtbaar, in de omgeving van Vlaardingen is daaruit al 30 tot 50 millimeter gevallen met wateroverlast tot gevolg, maar die buien zijn nog ver genoeg weg. Twee droge uurtjes zitten er wel in.
Veel wandelpaden door het bos
Wandelen rond Velp is heerlijk. Ons huis staat met de rug tegen de heuvels, in de tuin (met drie terrassen) loopt de hoogte al enkele meters op. Er is een uitgestrekt bosgebied en op de heuvelrug zijn er vele paden. Je loopt er gemakkelijk heen en ik doe dat vaak.
Het eerste stuk van de wandeling voert door Velp, langs de drukke hoofdstraat. Daar waar de Rozendaalsebeek door een vijversysteem loopt (echt mooi gemaakt) buig ik naar het noorden af, richting de bossen. Door een rustigere woonwijk ga ik in de richting van een rondweg, die een groot deel van het doorgaande verkeer tussen Velp en Rozendaal (beide dorpen zitten feitelijk aan elkaar vast, en die combinatie weer aan Arnhem) door voert. Die rondweg volg ik nog een stukje, om bij de Beekhuizense beek echt het bos in te gaan.
‘Die meneer denkt dat het gaat regenen’
Terwijl ik naast de beek omhoog loop (hij komt uit de heuvels omlaag gestroomd) hoor ik achter mij een stem. Een vrouw laat haar hond al fietsend uit en beiden passeren mij. ‘Kijk, die meneer denkt dat het gaat regenen,’ wijst ze haar hond op de paraplu die ik bij me heb. ‘Als je maar langt genoeg doorloopt, gebeurt dat vanzelf,’ antwoord ik, terwijl de twee uit het zicht verdwijnen. Even later kom ik ze vanuit de tegengestelde richting opnieuw tegen. Nu zegt ze niks.
De zon schijnt, de stapelwolken groeien, maar er lijkt niets aan de hand. Ik neem niet de moeite om op de radar te kijken. Een dag of 10 geleden liep ik hier ook. Toen waren er veel meer buien in de buurt en hoorde ik het op een afstandje onweren. Nu vind ik het helemaal niet erg om met een parapluutje op door de regen te lopen, maar onweer middenin het bos probeer ik toch te vermijden. Gelukkig bleef het onweer toen op afstand, een stortbui kwam er wel.
Langs de vijver in Park Beekhuizen
Ik loop langs de grote vijver in het Park Beekhuizen. De beek komt er met een waterval in en stroomt er aan de zijkant weer uit. Er staan bankjes voor de mensen die rustig over het water uit willen zien. Een paar mensen praten er wat met elkaar. Ik volg het pad langs de vijver, klim bij de waterval omhoog en ga via een bruggetje weer verder. De beek ligt inmiddels in een behoorlijk diep dal, ooit uitgegraven door noeste werkers om de watermolens in het gebied van brandstof (water dus) te voorzien. Dat graven moet een enorme klus zijn geweest.
Nog weer verderop, waar zich een hotel bevindt, wordt het dal breder en uiteindelijk kom ik bij de sprengkop, waar de beek begint. Nog steeds stroomt over de hele lengte water, maar het is wel een stuk minder dan eerder dit jaar. De lange droogteperioden hebben duidelijk invloed.
Stroomgeul naast het fietspad
Droog is het de laatste tijd zeker niet geweest. Meerdere stortbuien hebben de omgeving van Velp getroffen. Op en vooral naast het fietspad, dat door het bos voert, zijn de gevolgen van die regen duidelijk zichtbaar. Er is veel zand weggespoeld, dat deels op het fietspad terechtgekomen is. Door het verdwijnen van het zand ligt het beton nu hoog boven de grond. Het loont de moeite om als fietser niet naast het fietspad terecht te komen. Dat kan gevaarlijk uitpakken.
Ik passeer de parkeerplaats waarvandaan veel mensen hun hond uitlaten. Het zonnetje prikt, het is behoorlijk benauwd geworden. Hier liep ik de vorige keer zo’n beetje toen de regen begon, realiseer ik me. Nu is het nog droog. Laat dat ook maar zo blijven.
Ineens is de lucht aan de westkant zwart geworden
Doordat ik, door het even ontbreken van bomen, kort zicht heb op de lucht, valt me op hoe donker het aan de westkant ineens is geworden. Tegelijkertijd voel ik een windje opsteken. Ik versnel mijn pas en hoop er maar het beste van. Over het fietspad gaat het nog een paar honderd meter langzaam omhoog (tot een hoogte van 95 meter), daarna begint de afdaling.
Terwijl ik boven kom, wordt het steeds donkerder. De wind is weer weg. Een groenzwarte lucht komt op me af. Fascinerend. In de verte hoor ik de regen al op het bladerdak storten, op de plek waar ik me bevind, is het nog droog. Het kabaal komt steeds dichterbij. Er is geen ontkomen aan. Ik ga op zoek naar een plek waar ik de stortbui over me heen kan laten komen.
Het gaat helemaal los
In het donker zie ik in de verte onder een serie oude beukenbomen, die ter plekke een gedateerde laan vormen, nog net een fietslampje. Het komt niet de bocht om. Ze blijven staan. Inmiddels begint het te regenen. Terwijl ik op de twee fietsers af loop, gaat het helemaal los. Onder de oude beuken is het eerst nog droog, maar later komt het water er met volle kracht doorheen. Het kabaal van de regen op het bladerdak is oorverdovend.
Er ontstaat een bijzondere atmosfeer. Gecreëerd door een combinatie van weinig licht, onder dik bebladerde bomen, wat verderop de mist van de zware regenval tussen de bomen en op onze plek de dikke druppen die van de boomkronen omlaag vallen en op mijn paraplu terechtkomen. De fietsers hebben regenpakken aan en staan eerst samen tegen de stam van een oude beuk om de regen zoveel mogelijk te mijden. Later kiezen ze beiden voor een eigen stam. Ik denk er nog over om ze voor een eventuele bliksem te waarschuwen, maar hoe hard het ook regent, onweer horen we niet. Wel wordt het steeds natter om ons heen en behoorlijk koud.
Het water stroomt alle kanten op
Na een minuut of 10 neemt de intensiteit van de regen af. Het water op onze plek stroomt inmiddels alle kanten op. Ik zet me weer in beweging en begin aan de afdaling naar Rozendaal. Het is vermakelijk om te zien hoeveel water in deze korte tijd is gevallen. En hoe het bos de vochtigheid in hoog tempo en in dankbaarheid opneemt. Overal staat water. Het stroomt soms in hoog tempo over en naast het fietspad en dan het bos weer in.
Dichterbij Rozendaal zijn de hellingen steiler en stroomt het water sneller. Ik hoor het kolken door de geulen. Het is een mooi gezicht. Intussen is de intensiteit van de regen behoorlijk teruggelopen en zie ik het ook weer lichter worden in mijn omgeving.
Eenmaal thuis is het weer nagenoeg droog
Na de in het bos gelegen begraafplaats van Rozendaal te zijn gepasseerd, loop ik het bos weer uit. Onderweg maak nik nog een paar filmpjes. Via Rozendaal loop ik over een fraaie laan terug naar Velp. Het is zo goed als droog als ik weer thuis ben. Ons weerstation wijst 3 millimeter aan. Veel minder dan er in het bos moet zijn gevallen. Dat zal zeker rond 15 millimeter zijn geweest. Behoorlijk nat stap ik weer binnen. Maar het was al met al een mooi avontuur.
